AtomówkaW każdym z nas tkwi mniejszy lub większy barbarzyńca
dzikus
oprawca
okrutnik
któremu codzienne prymitywne obrządki
przychodzą ot tak, jak pstryknięcie palcami.
Dziś rano rozprułam nożem miękkie podbrzusze woreczka z ryżem
jeszcze ciepły wysypał się do miski.
Po czym bez mrugnięcia okiem
oskalpowałam dwa pomidory
i pozbyłam się plamiących szczątków jednym szybkim ruchem
wprost do worka z odpadami bio.
Teraz tam gniją samotne.
Rozdarłam na dwie równe części jeszcze ciepły bochen,
tu głowa, tam nogi,
a potem kroiłam go na małe kawałki
posypując solą.
Wczoraj ugotowałam we wrzątku żywcem starego homara,
piszczał cichutko, jak mysz.
A z piersi kaczki pęsetą rwałam resztki piór.
Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie.
Tymczasem żując nogę kurczaka
obserwuję jak wbijany jest widelec w żebro,
soki ciekną po brodzie…
jednym gestem ocierane są kąciki ust
i bezwstydnie o fartuch: szast- prast.
Praską
bezgłośnie miażdżę główki młodego czosnku…
Po czym nieśpiesznie ćwiartuję sycylijską pomarańczę,
blat ocieka krwią soku.
Oskórowuję smukłe korpusy marchwi-
znoszą to milcząco.
Z nich wszystkich
tylko cebula stawia opór
wyciskając ze mnie łzy.
Jeszcze tylko zgilotynuję naprędce jajko,
żółte wnętrze spływa po kieliszku.
Potem wydrążę łyżką awokado
cienko przy skórce,
tak by nic nie zostało, porzucając gałkę pestki na środku stołu
i będą mogła opłukać ręce.
Wszyscy jesteśmy zwierzętami….
