Trędowata czyli o ostracyźmie okołorozwodowym.

Rozwód: zjawisko niby coraz bardziej powszechne, tendencja socjologiczna wzrastająca, a nie malejąca, a jednak ciągle jest to w wielu kręgach temat tabu. Temat, o którym lepiej pomilczeć niż go przegadać, temat siejący wciąż niezrozumienie i właściwie to lepiej omijać go szerokim łukiem.

Osoba rozwodząca się czuje się jak trędowata i to z wielu powodów.

„Co tam słychać?” – pada hollywoodzkie pytanie, jak spotykasz kogoś znajomego, kogo dawno nie widziałeś. I jak odpowiadasz szczerze: „ U mnie? Właśnie się rozwodzę….” To reakcje są mnie więcej podobne: nagle czujesz się jakby odpadał Ci kawałek twarzy, jakby Twój nos stracił kształt, jakbyś stał tam na środku ulicy bez jednego ucha.

Nikt nie wie jak ma zareagować. Mniej więcej, jak na informację, że chorujesz na raka. Niektórzy rozmówcy przybierają sztucznie zmartwione miny, a tak naprawdę w duchu cieszą się, że to nie ich dotyczy, niektórzy próbują zapytać o winę, chociaż ona (czyli ta wina) nie zawsze jest taka oczywista, a nawet jak jest, to nie masz o niej ochoty opowiadać na środku galerii handlowej. W oczach niektórych mężczyzn widziałam nagle większe zainteresowanie moją już niedługo znowu wolną osobą, nawet jak obok tego mężczyzny stała jego kobieta, w oczach kobiet, nagle z poczciwej i niezagrażającej jej małżeńskiemu bytowi jeszcze-do tej-pory-mężatki, stałam się rywalką godną strzału w plecy, zanim zniknę za pierwszym zakrętem. Generalnie ile ludzi, tyle reakcji. I tylko Ci co przeszli tę drogę sami, wiedzą co powiedzieć: Trzymaj się, wiem, że jest ciężko, ale wszystko będzie dobrze, nawet jak teraz umierasz ze strachu, że już nigdy nie będzie, jakbyś chciała pogadać to dzwoń, jak masz doła  to też dzwoń.

Do trędowatej przestaje się dzwonić, zapraszać na imprezy, kolacje, imieniny, grille, jeśli się było bardziej jego niż jej znajomym. O trędowatej szepcze się w kuchni na imieninach u cioci, bo to w końcu czarna owca jest, do tej pory w rodzinie nikt się nie rozwodził, wszyscy żyją tak przykładnie, aż do zwymiotowania i nie dają powodu to plotek. Rodzina prawie byłego małżonka zrobi wszystko, by trędowatą wysłać na wyspę zapomnienia: zrobi z niej największą szmatę w okolicy, będzie wszem i wobec opowiadać, jak to o męża nie dbała i zupę za słoną ciągle podawała. Własna rodzina będzie próbowała trędowatą nawrócić, przekonać, że w każdym związku są problemy i kłótnie i nie należy się zaraz rozwodzić i dzieciom życie łamać. Bo przecież trędowata ma dzieci i trzeba o nich przede wszystkim myśleć. Że może warto oko na skoki w bok przymknąć i jakoś żyć dalej. Dziecka kuzyna trędowata też nie może tak ot sobie do chrztu potrzymać, bo najpierw musi się przed księdzem pokajać i o życie intymne, a raczej jego brak jest wypytywana.

Na kawę ze znajomymi płci przeciwnej to już nawet trędowata się umawiać nie ma ochoty, bo potem wieść się niesie, że ze swoim nowym partnerem na miasto chodzi, a przecież wciąż formalnie jest żoną innego.

Na zebraniach w szkole na trędowatą wychowawcy także inaczej patrzą, szczególnie jak w rubryce „telefon do drugiego opiekuna” wpisuje numer do babci dziecka. No to teraz będzie wiadomo, jaki jest powód, jak dziecko coś zmaluje: rodzina rozbita, dzieci niedopilnowane, bo matka pracuje zawodowo i czasu nie ma.

Wokół rozwodzącej się nagle pojawiają się tzw. hieny: osobniki płci przeciwnej, którym wydaje się ona łatwym łupem: wystarczy trochę ją zbajerować, a ona przecież taka biedna, tak długo sama, to poleci na słodkie słówka, jak na miód i już, już w łóżku ją będzie można mieć. Nic bardziej mylnego.

O zawodowej karierze trędowata też może zapomnieć, bo nie dość, że znika we łzach czasami w toalecie, co wszyscy odnotowują w swoich sekretnych notesach, to jeszcze ostatnia przychodzi i pierwsza wychodzi, bo do dzieci musi lecieć. Najczęściej bowiem wraz ze statusem osoby rozwodzącej się, trędowata dodatkowo w bonusie otrzymuje przecież tabliczkę samotnie wychowującego rodzica, bo umówmy się, że zabranie dzieci na co drugi weekend przez tatusia jest średnią pomocą w czymkolwiek.

Ta tona stresu jaką już- prawie- rozwodnik nosi jak niechciany garb na plecach, prędzej czy później powoduje problemy zdrowotne, i to nie tylko te z kategorii „normalnych”, ale również te z kategorii  „nikt o tym nie chce rozmawiać” czyli zdrowia psychicznego.

Niesiemy zatem na kozetkę do psychologa te worki z poczuciem winy, te narośle rodzinnego „tak nie wypada”, te naręcza niskiej samooceny i próbujemy w tym wszystkim nie pogubić naszego człowieczeństwa.

Kiedyś matka znajomej, która podjęła decyzję o rozwodzie, podsumowała ją tak: „no to sobie teraz narobiłaś, nikt Cię już zapraszać nigdzie nie będzie chciał”. Wtedy mnie to zbulwersowało doszczętnie. Dzisiaj będąc po drugiej stronie barykady słyszę o wiele mniej przyjemne rzeczy i przestaje mnie już to dziwić.

Wyłamywanie się ze sztywnych ram społecznego przyzwolenia, nawet jak jest sposobem na odzyskanie wiary w siebie, zawsze będzie budziło niesmak w jednostkach, które nic nie chcą zrozumieć.

I jeszcze jedna rzecz, która mnie niezmiennie deprymuje i dobija: reakcja na informację, że weekend dzieci spędzają z ojcem: „ale masz fajnie, wolna chata, to sobie poimprezujesz, odpoczniesz itp.”. Zamilczcie wszyscy głupcy świata!

To nie są piękne weekendy mojego życia! To są chwile, kiedy bardzo tęsknię za dziećmi, kiedy po stokroć wolałabym mieć je przy sobie, kiedy na siłę muszą zajmować się sobą i owszem może i odpoczywam, ale ciągle z tyłu głowy pulsuje na czerwono myśl: to nie tak miało być!

Także drogi znajomy spotykany raz w roku przypadkiem: jeśli chcesz wiedzieć co u mnie słychać, to wszystko to co powyżej, jeśli zaś tak naprawdę masz to głęboko w d….. to po prostu nie pytaj. Oszczędzimy sobie dłuższej chwili zażenowania, a moja odpowiedź nie zburzy Tobie Twojego dobrego nastroju sobotnio-marketowego.