Razem czy osobno?

Może niektórych zaskoczę, ale co tam w końcu czasami od tego jestem…. Bo dzisiaj chciałam poruszyć taką kwestię dość drażliwą moim skromnym zdaniem, a mianowicie: rodzić razem czy osobno?

I zdaję sobie sprawę, że to podzieli moich szanownych czytelników na dwa obozy, gdzie nie za bardzo jest miejsce na kompromis i niektórzy będą się krygować, z wielu powodów udając przed samymi sobą, że nie myślą tak jak myślą, bo wypada inaczej lub może nie wypada drugiej osoby nam bliskiej, z którą się ten temat przerabiało,  w jakiś sposób swoim stanowiskiem urazić, ale co tam…. Wsadzam kij w mrowisko.

A daję sobie sama to prawo bo:

-Jestem kobietą, czyli temat porodu jak najbardziej mnie dotyczy

-Jestem matką dwójki dzieci, czyli doświadczenie jako takie w rodzeniu mam

-rodziłam „razem” i z perspektywy czasu wyrobiłam sobie zdanie na ten temat, które o dziwo bardzo jest dzisiaj odmienne od mojego zdania w chwilach, gdy na sygnale na porodówkę gnałam, a dość zbliżone do przeczytanej niegdyś opinii na tenże temat zacnego aktora Jana Nowickiego, która to opinia mnie wówczas oburzyła, a dzisiaj jednak stwierdzam, że jestem za: porody rodzinne to bzdura i wydumana moda.

Cud narodzin powinien być dla mężczyzny owiany magią, tajemnicą, powinien dziać się za zamkniętymi drzwiami. I już! Koniec. Kropka.

Wiem, że być może urażę tutaj dumę szanownych tatusiów, którzy bohatersko swoje kobiety na kolanach przy wannie do porodu do boju zagrzewali, którzy całą noc nie zmrużyli oka i nawet kanapki zjeść nie mogli, którzy stając obok lekarza brali w dłoń nożyce i sznur życia przecinali, którzy krzyczeli „przyj! przyj !” i pot z czoła ocierali, którzy przyjęli na swe męskie klaty stek wyzwisk charakterystyczny dla trzeciej fazy porodu, bo przecież to oni są wszystkiemu winni, którzy wyszli z sali porodowej z siniakami na ramionach, bo im ich kobieta z bólu paznokcie tamże wbijała.

Ja to wszystko wiem, bo sama przez to przeszłam i być może tacy mężczyźni są bardziej świadomymi ojcami (chociaż akurat znam paru, którzy przeczą tej teorii) i być może niektórzy z nich bardziej szanują swe partnerki, matki swojego potomstwa, że tak się bidulki namęczyły, by on ojcem został (chociaż moim zdaniem nijak się to ma do szacunku), ale umówmy się, że my kobiety tak naprawdę nie chcemy być szanowane aż tak na kolanach, my chcemy być po tym wszystkim znów pożądane. I tu się zaczyna robić pod tak zwaną górkę….. co?

Bo widok, no jakby nie było, tak bardzo fizjologicznego i naturalnego zjawiska jakim jest wydanie na świat małego człowieka i to widok z pierwszego rzędu i miejsca dla VIP-a, nijak się ma do późniejszego pożądania kobiety, jako istoty pięknej, tajemniczej, łagodnej itp., itd.

Ja wiem, wiem, teraz właśnie oburzają się zwolennicy i wyznawcy tzw. prawdziwej miłości, że przecież jak ktoś naprawdę kocha, ble ble ble, to przecież to powinno zbliżać, ble ble ble. Ale, czy jak kiedyś, całkiem niedawno jeszcze, kobiety rodziły same za parawanami, albo w domach przy pomocy akuszerki, to co? To oznacza, że były mniej kochane??  Dostawały rzadziej kwiaty, perfumy, mniej się do nich wzdychało, pisało dla nich wiersze, malowało obrazy, szło na wojny??? No?? Ktoś się podejmie takiej analizy?

Moim zdaniem drogie panie same sobie to kuku zrobiłyśmy i właśnie mamy mniej tych oznak uwielbienia, bo wszędzie tych panów ze sobą chcemy ciągać, nawet na porodówkę!!!

Zostawmy porody kobietom, akuszerkom, położnym, babkom i innym tego typu. Zwolnijmy mężczyzn z klęczenia przy piłce porodowej. To nie jest ich świat! Nie po to zostali stworzeni!

Cud narodzin to ból, pot, krew, łzy, kał, mocz, krzyk…. I drzwi powinny się tutaj zamknąć po słowie „ cud narodzin”, a powinny się otworzyć, kiedy kobiecie zejdzie z twarzy czerwień po wielkim wysiłku, kiedy wykąpana, z ułożonymi włosami i lekkim makijażem, z dziecięciem na ręku będzie mogła powitać swojego mężczyznę, który się nią na nowo zachwyci.

I publiczne opowiadanie, ile godzin trwał poród, na ile się otwierała szyjka macicy, czy się było zszywanym czy też nie i inne tego typu szczegóły zostawmy sobie dla siebie, ewentualnie możemy z koleżanką (broń panie Boże taką co jeszcze nie rodziła, bo się przestraszy i ucieknie) w czterech ścianach omawiać.

A Ty mężczyzno, jak będziesz Mądrym Mężczyzną, dasz swojej kobiecie spokój, uszanujesz jej decyzję rodzenia bez Ciebie wbrew panującej modzie, zadbasz o nią jak tylko potrafisz najlepiej i będziesz ją dalej, jeszcze mocniej uwielbiał. Bo pomyśl, że może też nie chciałbyś, aby ktokolwiek oglądał Cię w najbardziej intymnej sytuacji świata, kiedy nawet nie bardzo panujesz nad wszystkimi swoimi odruchami, słowami itp.

Także ja zdecydowanie mówię: rodzić, ale osobno.